Gestire la protesta: lezioni da Cuba per il mondo? (Versione italiana: cliccare CC sul video, selezionare la lingua e riprodurre. Potete leggere il testo in italiano più in basso).

Wie man mit Protesten umgeht – Lehren aus Kuba für die Welt? (Für die deutsche Version bitte über dem Bildschirm „CC“ anklicken, die Sprache wählen und wiedergeben. Der deutsche Text ist auch auf dieser Seite weiter unten zu finden).

Managing the protest: lessons from Cuba for the world? (English version: click CC on video screen, select language and play. Text in English can be found below).

Διαχείριση διαδήλωσης: μαθήματα από την Κούβα για τον κόσμο; (Ελληνική έκδοση: κάντε κλικ στο CC στο βίντεο, επιλέξτε γλώσσα και αναπαράγετε. Μπορείτε να διαβάσετε το ελληνικό κείμενο παρακάτω)

Descargar vídeo en formato MP4 (Botón derecho „Guardar enlace como ….“)

En dispositivo movil mantener pulsado el enlace anterior hasta que aparezca el menú con la opción de descargar.

Ver este mismo video en YouTube

Coordinación de subtitulaciones: Antonio García Moreno. Presentación: Lázaro Oramas.

Foto para la portada: Presidente francés Emmanuel Macron. Foto: Jacques Paquier / Flickr (Creative Commons).

Espacio “Doble rasero” en Cubainformación TV

Wie man mit Protesten umgeht – Lehren aus Kuba für die Welt?

Übersetzung und Untertitel: Angelika Becker

José Manzaneda, Koordinator von Cubainformación. Im März starb ein Migrant aus Marokko in Madrid während eines Hungerstreiks, der sich gegen die Lähmung im spanischen System von Asyl und Zuflucht-Gewährung richtete(1).

Aber in Medien wie Telemadrid verschwand „der Hungerstreik“ aus den Schlagzeilen: es starb ein Migrant, der im Hostal San Fernando de Henares untergebracht war, an einem Infarkt“, so lesen wir (2).Jetzt stellen Sie sich vor, es sei in Kuba gewesen, wo jemand mit Forderungen an die Autoritäten einen Hungerstreik beginnt und daran stirbt. Einen solchen Nachrichten-Sturm kennen wir zur Genüge (3) (4).

Vor einigen Monaten wurde ein junger Kubaner von der Polizei niedergeschossen. Aber dies fand in Galizien und nicht in Kuba statt, und daher gab es keinen Skandal. Die galizische Presse gab nur die polizeiliche Version (Selbstverteidigung) wieder und Schwamm darüber (5).

Am vergangenen 21. März kam der Präsident Kubas, Miguel Díaz-Canel, mit Hunderten von Menschen auf den Straßen von Songo-La Maya, einem Stadtteil in Santiago de Cuba, zusammen (6). Dort erklärte er die harte Situation des Landes und antwortete auf die Fragen der Bevölkerung. Dies fand vier Tage nach den Protesten wegen der Stromausfälle und dem Mangel an Nahrungsmitteln wenige Kilometer von diesem Ort entfernt statt (7). Können Sie sich den Präsidenten Emmanuel Macron vorstellen, wie er auf einer Straße in Frankreich mit den Landwirten nach deren Protesten spricht? Versuchen Sie es nicht einmal. Weil man in „Demokratien“ die Proteste mit Schlagstöcken regelt (8). Nicht wie in der kubanischen „Diktatur“, wo die Autoritäten von Santiago de Cuba sich mitten im eisigen Moment der Proteste in den Dialog mit der Bürgerschaft begeben haben. Ohne Repression oder Gewalt (9).

Das ist nichts, was die internationale Presse berichtet, die darüber hinaus den Grund für Kubas Krise und natürlich die Proteste verschweigt: die kriminelle Einkesselung des Handels, der Finanzen und der Einkünfte seitens der Regierung der USA (10).

Ein Sänger, der in Kuba auch nur das allerkleinste Problem mit einem Konzertveranstalter hat, wird gleich von den Medien umgewandelt in einen „Künstler unter Zensur“ (11). Wenn allerdings bei diesem Sänger in Miami Veto eingelegt und er verfolgt wird, ändert sich die Sache. Dies ist der Fall bei dem kubanischen Reggae-Duo Charly und Johayron (12). Bei einem Interview lehnten sie es ab, insistierende Fragen über die Politik in Kuba zu beantworten, und sofort wurde eine Boykott-Kampagne ausgelöst, einschließlich einer Manifestation (13). Zensur, Repression, fehlende künstlerische Freiheit? Nichts davon lesen wir. Oder besser gesagt: davon erfahren wir gar nichts. Der McCartyismus von Miami ist keine Nachricht wert.

Gehen wir nach Florida, wo es ein neues Gesetz verbietet, dass Obdachlose im öffentlichen Raum schlafen (14). In diesem Staat gibt es 30 Tausend Personen davon (15), 653 Tausend in den ganzen USA (16). Die Armut zu verstecken, ist in den reichsten Ländern der Welt zu einer Obsession geworden. Wie in Frankreich, wo die Polizei massive Abtransporte von Obdachlosen aus Paris durchgeführt hat, schon in Vorbereitung auf die nächsten Olympischen Spiele (17).

Können Sie sich vorstellen, dass ein Schiff eine Brücke in Kuba rammt und zerstört, und damit sechs Tote verursacht (18)? Oder dass ein mit Passagieren volles Flugzeug notlandet, nachdem es ein Rad verloren hat (19). „Ein Land im Niedergang“ wäre noch der mildeste Ausdruck dafür, den wir in Hunderten von Nachrichten lesen würden (20). Aber da diese Ereignisse in Baltimore und San Francisco stattfanden, sind dies nur einfach Unfälle.

Wir verlassen die USA noch nicht. Dort gestatten die Gesetze, dass Minderjährige im Alter von 12 Jahren in der Landwirtschaft arbeiten (21). Haben Sie irgendeine Reportage gelesen, die diese Situation der Kinder anklagt, in diesem Land, das als einziges die Konvention der Rechte des Kindes nicht ratifiziert hat (22). Wie anders würde die Rechnung aussehen, wenn sie Kuba betrifft! Wir würden ernsthafte Berichte von NGO erhalten, die von Subventionen aus Washington finanziert werden, Pressegespräche, Interviews und Reportagen (23).

Hundert massive Schießereien (mehr als eine pro Tag) und neun Massaker (24): dies sind die Zahlen für das erste Quartal diesen Jahres in den Vereinigten Staaten, einem Land, wo es mehr Waffen gibt als Einwohner (25). Während der „Frühlingsferien“, den studentischen Ferien im März, erließ die Stadt Miami Beach eine Sperrstunde ab Mitternacht, als Sicherheitsmaßnahme (26). Aber die Presse in Miami berichtet kaltblütig über jede Schießerei in der Stadt, wechselt aber den Diskurs, wenn es sich um Kuba dreht, um ein Land, wo es niemals Massaker und massive Schießereien gibt. Aber eine Schlagzeile: „In Kuba breitet sich die Kriminalität aus, und das Regime tut nichts dagegen“(28).

Jeden Tag sterben in den USA 300 Personen an einer Überdosis (29), eine Zahl, die sich um das 50fache im letzten Jahrzehnt erhöht hat (30). „Ein Baby ist tot und drei sind ins Krankenhaus gekommen, weil sie in einem Kindergarten in New York Fentanilo (synthetische Opiat, viel stärker als Heroin) konsumiert haben“ (31). Ersetzen Sie in dieser Schlagzeile New York durch Havanna und stellen Sie sich vor, wie die kalte Nachricht umschlagen würde in ein Feuer der Verurteilung gegen das „kubanische Regime“.

Gestionar la protesta: ¿lecciones de Cuba para el mundo?

José Manzaneda, coordinador de Cubainformación.- En marzo, un migrante marroquí moría en Madrid durante una huelga de hambre, en protesta por la parálisis en el sistema español de asilo y refugio (1).

Pero en medios como Telemadrid, la “huelga de hambre” desaparecía de los titulares: “Muere un inmigrante alojado en un hostal de San Fernando de Henares de un infarto”, leíamos (2). Ahora imaginen que sea en Cuba donde alguien que reclame algo a sus autoridades se ponga en huelga de hambre y muera. La catarata informativa la conocemos de sobra (3) (4).

Hace unos meses, un joven cubano era abatido a tiros por la policía. Pero como fue en Galicia y no en Cuba, no hay escándalo. La prensa gallega reprodujo la versión policial (defensa propia) y a otra cosa mariposa (5).

El pasado 21 de marzo, el presidente de Cuba Miguel Díaz-Canel se reunía con cientos de personas en las calles de Songo-La Maya, una localidad de Santiago de Cuba (6). Allí explicó la dura situación del país y respondió a preguntas de la población. Fue cuatro días después de las protestas ocurridas, a pocos kilómetros de allí, por los apagones y la falta de alimentos (7). ¿Se imaginan al presidente Emmanuel Macron, en una calle de Francia, dialogando con los agricultores, tras sus protestas? Ni lo intenten. Porque en las “democracias” las protestas se arreglan a palos (8). No como en la “dictadura” cubana donde, en pleno momento álgido de la protesta, las autoridades de Santiago de Cuba acudieron a dialogar con la ciudadanía. Sin represión, ni violencia (9).

Nada que cuente la prensa internacional que, además, oculta la causa inducida de la crisis de Cuba y, por tanto, de las protestas: el cerco criminal a su comercio, sus finanzas y sus ingresos por parte del Gobierno de EEUU (10).

Un cantante que, en Cuba, tenga el más mínimo problema con un programador de conciertos, ya es convertido por los medios en un “artista censurado” (11). Ahora, si este cantante es vetado y acosado en Miami, la cosa cambia. El último caso es el del dúo cubano de reggaetón Charly y Johayron (12). En una entrevista, declinaron contestar a las preguntas insistentes sobre política en Cuba, y de inmediato se desencadenó una campaña de boicot, con una manifestación incluida (13). ¿Censura, represión, falta de libertad artística? No leeremos uno solo de estos términos. O, mejor dicho, no leeremos nada sobre el caso. El macartismo de Miami no es noticia.

Seguimos en Florida, donde una nueva ley prohíbe ahora a las personas sin techo dormir en espacios públicos (14). En ese estado hay 30 mil personas en esta situación (15), 653 mil en todo EEUU (16). Esconder la pobreza se ha convertido en una obsesión en los países más ricos del mundo. Como en Francia, donde la policía ha realizado traslados masivos de personas sin hogar fuera de París, de cara a los próximos Juegos Olímpicos (17).

¿Se imaginan que un buque choca y derrumba un puente en Cuba, causando seis muertes (18)? ¿O que un avión repleto de pasajeros realiza un aterrizaje de emergencia tras perder una rueda (19)? “País en decadencia” sería la expresión más suave que leeríamos en cientos de noticias (20). Pero como estos sucesos han ocurrido en Baltimore y San Francisco, son simples accidentes.

No salimos de EEUU. Allí las leyes permiten que menores de 12 años trabajen en la agricultura (21). ¿Han leído algún reportaje de denuncia de la situación de la infancia en este país, único que no ha ratificado la Convención de los Derechos del Niño y la Niña (22)? ¡Cómo cambiaría el cuento si ocurriera en Cuba! Tendríamos severos informes de ONG, financiados con subvenciones de Washington, ruedas de prensa, entrevistas y reportajes (23).

Cien tiroteos masivos (más de uno por día) y nueve masacres (24): son datos del primer trimestre de este año en los EEUU, país donde hay más armas que habitantes (25). Durante la “Spring Break”, las vacaciones estudiantiles de marzo, la ciudad de Miami Beach impuso el toque de queda de medianoche, como medida de seguridad (26). Pero la prensa de Miami, que informa de manera fría sobre cada tiroteo en su ciudad (27), cambia el discurso cuando se trata de Cuba, país donde jamás se dan ni masacres ni tiroteos masivos. Un titular: En Cuba “se dispara la delincuencia y el régimen no hace por enfrentarla” (28).

Cada día, en EEUU, 300 personas mueren por sobredosis (29), cifra que se ha multiplicado por 50 en la última década (30). “Muere un bebé y tres son hospitalizados por consumo de fentanilo en una guardería de Nueva York” (31). Sustituyan en este titular Nueva York por La Habana, e imaginen cómo el tono de la noticia pasaría del frío informativo al fuego condenatorio contra el “régimen cubano”.

Gestire la protesta: lezioni da Cuba per il mondo?

José Manzaneda, coordinatore di Cubainformación

Traduzione: Francesco Monterisi

A marzo, un migrante marocchino è morto a Madrid durante uno sciopero della fame, protestando contro la paralisi nel sistema spagnolo di asilo e rifugio (1).

Ma su media come Telemadrid, lo „sciopero della fame“ è scomparso dai titoli: „Muore un immigrato ospitato in un ostello di San Fernando de Henares per un infarto“, leggevamo (2). Ora immaginate che succeda a Cuba dove qualcuno che reclami qualcosa alle sue autorità metta in atto uno sciopero della fame e muoia. Conosciamo benissimo l’informazione che ne scaturirebbe (3) (4).

Alcuni mesi fa, un giovane cubano era ucciso a colpi di pistola dalla polizia. Ma poiché è successo in Galizia e non a Cuba, non c’è scandalo. La stampa galiziana ha riprodotto la versione della polizia (legittima difesa) e basta così (5)

Lo scorso 21 marzo, il presidente di Cuba Miguel Díaz-Canel si incontrava con centinaia di persone per le strade di Songo-La Maya, una località di Santiago de Cuba (6). Lì ha spiegato la difficile situazione del paese e risposto alle domande della popolazione. È stato quattro giorni dopo le proteste avvenute, a pochi chilometri di distanza, per i black-out e la mancanza di cibo (7). Vi immaginate il presidente Emmanuel Macron, in una strada in Francia, dialogare con gli agricoltori dopo le loro proteste? Non ci provate nemmeno. Poiché nelle „democrazie“ le proteste si risolvono a manganellate (8). Non come nella „dittatura“ cubana dove, nel momento più critico della protesta, le autorità di Santiago de Cuba sono accorse a dialogare con la cittadinanza. Senza repressione, né violenza (9).

Nulla di tutto ciò racconta la stampa internazionale che, inoltre, nasconde la causa indotta della crisi di Cuba e, quindi, delle proteste: il criminale assedio al suo commercio, alle sue finanze e ai suoi introiti da parte del governo USA (10)

Un cantante che, a Cuba, abbia il minimo problema con un promotore di concerti, viene subito convertito dai media in un „artista censurato“ (11). Ora, se questo cantante viene vietato e molestato a Miami, la situazione cambia. L’ultimo caso riguarda il duo cubano di reggaeton Charly e Johayron (12). In un’intervista, hanno rifiutato di rispondere alle domande insistenti sulla politica a Cuba, e subito si è scatenata una campagna di boicottaggio, con tanto di manifestazione (13). Censura, repressione, mancanza di libertà artistica? Non leggeremo uno solo di questi termini. O, meglio ancora, non leggeremo nulla sul caso. Il maccartismo di Miami non fa notizia.

Rimaniamo in Florida, dove una nuova legge ora vieta alle persone senza fissa dimora dormire negli spazi pubblici (14). In questo stato ci sono 30000 persone in questa situazione (15), 653000 in tutti gli USA (16). Nascondere la povertà è diventata un’ossessione nei paesi più ricchi del mondo. Come in Francia, dove la polizia ha effettuato trasferimenti di massa di senza tetto fuori da Parigi, in vista dei prossimi Giochi Olimpici (17).

Vi immaginate che una nave urti e faccia crollare un ponte a Cuba, causando sei morti (18)? O se un aereo pieno di passeggeri effettui un atterraggio di emergenza dopo aver perso una ruota (19)? „Paese in decadenza“ sarebbe l’espressione più gentile che leggeremmo in centinaia di notizie (20). Ma poiché questi eventi sono accaduti a Baltimora e San Francisco, sono semplici incidenti.

Non usciamo dagli USA. Lì le leggi permettono ai minori di 12 anni di lavorare nell’agricoltura (21). Avete letto qualche articolo di denuncia sulla situazione dell’infanzia in questo paese, l’unico che non ha ratificato la Convenzione sui Diritti del Bambino (22)? Come cambierebbe la storia se accadesse a Cuba! Avremmo severi rapporti delle ONG, finanziati con sovvenzioni di Washington, conferenze stampa, interviste e reportage (23).

Cento sparatorie di massa (più di una al giorno) e nove massacri (24): sono dati del primo trimestre di quest’anno negli USA, paese dove ci sono più armi che abitanti (25). Durante la „Spring Break“, le vacanze studentesche di marzo, la città di Miami Beach ha imposto il coprifuoco a mezzanotte, come misura di sicurezza (26). Ma la stampa di Miami, che informa in modo freddo su ogni sparatoria nella sua città (27), cambia discorso quando si tratta di Cuba, paese dove non ci sono mai massacri né sparatorie di massa. Un titolo: A Cuba „la criminalità sta crescendo e il regime non fa nulla per contrastarla“ (28).

Ogni giorno negli USA, 300 persone muoiono per overdose (29), cifra che si è moltiplicata per 50 nell’ultimo decennio (30). „Muore un bambino e tre sono ricoverati per overdose di fentanil in un asilo di New York“ (31). Sostituite in questo titolo New York con L’Avana, e immaginate come il tono della notizia passerebbe dalla fredda informazione alla infuocata condanna contro il „regime cubano“.

Managing the protest: lessons from Cuba for the world?

José Manzaneda, coordinator of Cubainformación. Translated by Laura V. Mor.- A Moroccan migrant died in Madrid during a hunger strike in March, protesting the paralysis in the Spanish asylum and refuge system (1).

But in media such as Telemadrid, the “hunger strike” disappeared from the headlines: “An immigrant staying in a hostel in San Fernando de Henares dies of a heart attack”, we read (2). Now imagine that it´d be in Cuba where someone who demands something from their authorities goes on hunger strike and dies. We know the information cataract very well (3) (4).

A few months ago, a young Cuban was shot dead by the police. But as it was in Galicia and not in Cuba, there is no scandal. The Galician press reproduced the police version (self-defense) and went to another thing (5).

On March 21st, the president of Cuba Miguel Díaz-Canel met with hundreds of people in the streets of Songo-La Maya, a town in Santiago de Cuba (6). There, he explained the difficult situation in the country and answered questions from the population. It was four days after the protests that occurred a few kilometers away, due to blackouts and lack of food (7). Can you imagine President Emmanuel Macron on a street in France, talking to farmers after their protests? Don’t even try. Because in “democracies” protests are settled with sticks (8). Not like in the Cuban “dictatorship” where, at the height of the protest, the authorities of Santiago de Cuba came to dialogue with the citizens. Without repression or violence (9).

Nothing is reported by the international press, which also hides the induced cause of the crisis in Cuba and, therefore, of the protests: the criminal siege of its trade, its finances and its income by the US Government (10).

A singer who has the slightest problem with a concert programmer in Cuba, is already converted by the media into a “censored artist” (11). If this singer is banned and harassed in Miami, things will change. The latest case is that of the Cuban reggaeton duo Charly and Johayron (12). In an interview, they declined to answer insistent questions about politics in Cuba and a boycott campaign was immediately unleashed, including a demonstration (13). Censorship, repression, lack of artistic freedom? We will not read a single one of these terms. Or, rather, we will not read anything about the case. McCarthyism in Miami is not news.

We continue in Florida, where a new law now prohibits homeless people from sleeping in public spaces (14). In that state there are 30 thousand people in this situation (15), 653 thousand in the entire US (16). Hiding poverty has become an obsession in the richest countries in the world. Like in France, where the police have carried out massive transfers of homeless people out of Paris, ahead of the next Olympic Games (17).

Can you imagine that a ship crashes and collapses a bridge in Cuba, causing six deaths (18)? Or that a plane full of passengers makes an emergency landing after losing a wheel (19)? “Country in decline” would be the mildest expression that we would read in hundreds of news (20). But as these events have occurred in Baltimore and San Francisco, they are simple accidents.

We don’t leave the US. There the laws allow minors under 12 years of age to work in agriculture (21). Have you read any report denouncing the situation of children in this country, the only one that has not ratified the Convention on the Rights of the Boy and Girl (22)? How the story would change if it happened in Cuba! We would have severe reports from NGOs, financed by subsidies from Washington, press conferences, interviews and reports (23).

One hundred mass shootings (more than one per day) and nine massacres (24): these are data from the first quarter of this year in the United States, a country where there are more guns than inhabitants (25). During “Spring Break,” the March student vacation, the city of Miami Beach imposed a midnight curfew as a security measure (26). But the Miami press, which coldly reports on every shooting in its city (27), changes its discourse when it comes to Cuba, a country where massacres or mass shootings never occur. A headline: In Cuba “crime is skyrocketing and the regime does not do anything to confront it” (28).

Every day in the US, 300 people die from overdoses (29), a figure that has multiplied by 50 in the last decade (30). “A baby dies and three are hospitalized for fentanyl use at a New York daycare” (31). Replace New York with Havana in this headline, and imagine how the tone of the news would go from cold information to condemnatory fire against the “Cuban regime”.

Διαχείριση διαδήλωσης: μαθήματα από την Κούβα για τον κόσμο;

José Manzaneda, coordinador de Cubainformación, ελληνικοί υπότιτλοι: La Red Solid@ria Griega – (redgriega.blogspot.com) – Τον Μάρτιο, ένας Μαροκινός μετανάστης πέθανε στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την παράλυση του ισπανικού συστήματος ασύλου και προσφύγων (1).

Αλλά σε MME όπως η Telemadrid, η „απεργία πείνας“ εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα: „Ένας μετανάστης που έμενε σε ξενώνα στο San Fernando de Henares πέθανε από καρδιακή προσβολή“, διαβάζουμε (2). Φανταστείτε τώρα ότι αυτό είναι στην Κούβα όπου κάποιος που απαιτεί κάτι από τις αρχές κάνει απεργία πείνας και πεθαίνει. Είμαστε όλοι πολύ εξοικειωμένοι με τον καταρράκτη της πληροφορίας που θα δεχθούμε (3) (4).

Πριν από λίγους μήνες, ένας νεαρός Κουβανός πυροβολήθηκε από την αστυνομία. Όμως, καθώς αυτό συνέβη στη Γαλικία και όχι στην Κούβα, δεν υπήρξε σκάνδαλο. Ο Ισπανικός Τύπος της Γαλικίας αναπαρήγαγε την εκδοχή της αστυνομίας (αυτοάμυνα), και αυτό ήταν όλο (5).

Στις 21 Μαρτίου, ο πρόεδρος της Κούβας Μιγκέλ Ντίας Κανέλ συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους στους δρόμους της Songo-La Maya, μιας πόλης στο Santiago de Cuba (6). Εκεί εξήγησε τη σκληρή κατάσταση στη χώρα και απάντησε σε ερωτήσεις του πληθυσμού. Ήταν τέσσερις ημέρες και λίγα χιλιόμετρα από εκεί, μετά τις διαδηλώσεις για τις διακοπές ρεύματος και την έλλειψη τροφίμων (7). Μπορείτε να φανταστείτε τον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, σε έναν γαλλικό δρόμο, να μιλάει με τους αγρότες μετά τις διαμαρτυρίες τους; Μην προσπαθήσετε καν. Γιατί στις „δημοκρατίες“ οι διαδηλώσειςαντιμετωπίζονται με ξύλο (8). Όχι όπως στην „δικτατορία“ της Κούβας, όπου, στο αποκορύφωμα των διαδηλώσεων, οι αρχές του Σαντιάγο ντε Κούβα ήρθαν σε διάλογο με τους πολίτες. Χωρίς καταστολή ή βία (9).

Ο διεθνής Τύπος δεν έχει τίποτα να πει γι‘ αυτό και, επιπλέον, αποκρύπτει την αιτία της κουβανικής κρίσης και, ως εκ τούτου, των διαδηλώσεων: την εγκληματική πολιορκία του εμπορίου, των οικονομικών και των εισοδημάτων της από την κυβέρνηση των ΗΠΑ (10).

Ένας τραγουδιστής που, στην Κούβα, έχει το παραμικρό πρόβλημα με έναν διοργανωτή συναυλιών έχει ήδη μετατραπεί από τα μέσα ενημέρωσης σε „λογοκριμένο καλλιτέχνη“ (11). Τώρα, αν αυτός ο τραγουδιστής απαγορευτεί και παρενοχληθεί στο Μαϊάμι, τα πράγματα αλλάζουν. Η πιο πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή του κουβανικού ντουέτου ρεγκετόν Charly και Johayron (12). Σε μια συνέντευξή τους αρνήθηκαν να απαντήσουν σε επίμονες ερωτήσεις σχετικά με την πολιτική στην Κούβα και αμέσως εξαπολύθηκε εκστρατεία μποϊκοτάζ, συμπεριλαμβανομένης μιας διαδήλωσης (13). Λογοκρισία, καταστολή, έλλειψη καλλιτεχνικής ελευθερίας; Δεν θα διαβάσουμε ούτε έναν από αυτούς τους όρους. Ή μάλλον, δεν θα διαβάσουμε τίποτα σχετικά με την υπόθεση. Ο Μακαρθισμός του Μαϊάμι δεν είναι είδηση.

Συνεχίζουμε στη Φλόριντα, όπου ένας νέος νόμος απαγορεύει πλέον στους άστεγους να κοιμούνται σε δημόσιους χώρους (14). Στην εν λόγω πολιτεία υπάρχουν 30.000 άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση (15), 653.000 σε όλες τις ΗΠΑ (16). Η απόκρυψη της φτώχειας έχει γίνει εμμονή στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Όπως στη Γαλλία, όπου η αστυνομία έχει πραγματοποιήσει μαζικές μετακινήσεις αστέγων από το Παρίσι στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες (17).

Μπορείτε να φανταστείτε ένα πλοίο να συντρίβεται και να καταρρέει μια γέφυρα στην Κούβα, προκαλώντας έξι θανάτους (18), ή ένα αεροπλάνο γεμάτο επιβάτες να κάνει αναγκαστική προσγείωση μετά από απώλεια ελαστικού (19); „Χώρα σε παρακμή“ θα ήταν η πιο ήπια έκφραση που θα διαβάζαμε σε εκατοντάδες δελτία ειδήσεων (20). Αλλά καθώς τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στη Βαλτιμόρη και στο Σαν Φρανσίσκο, πρόκειται για απλά ατυχήματα.

Είμαστε ακόμα στις ΗΠΑ. Εκεί, οι νόμοι επιτρέπουν σε παιδιά κάτω των 12 ετών να εργάζονται στη γεωργία (21). Έχετε διαβάσει κάποια έκθεση που να καταγγέλλει την κατάσταση των παιδιών σε αυτή τη χώρα, τη μόνη που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (22); Πόσο θα άλλαζε η ιστορία αν συνέβαινε αυτό στην Κούβα! Θα είχαμε σοβαρές αναφορές από ΜΚΟ, χρηματοδοτούμενες με επιχορηγήσεις από την Ουάσιγκτον, συνεντεύξεις τύπου και ρεπορτάζ (23).

Εκατό μαζικοί πυροβολισμοί (περισσότεροι από ένας την ημέρα) και εννέα σφαγές (24): αυτά είναι τα στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους στις ΗΠΑ, μια χώρα όπου υπάρχουν περισσότερα όπλα από κατοίκους (25). Κατά τη διάρκεια του „Spring Break“, των φοιτητικών διακοπών του Μαρτίου, η πόλη του Μαϊάμι Μπιτς επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας από τα μεσάνυχτα ως μέτρο ασφαλείας (26). Όμως ο Τύπος του Μαϊάμι, ο οποίος αναφέρει ψυχρά κάθε πυροβολισμό στην πόλη του (27), αλλάζει τροπάριο όταν πρόκειται για την Κούβα, μια χώρα όπου δεν γίνονται ποτέ ούτε σφαγές ούτε μαζικοί πυροβολισμοί. Ένας τίτλος: „Η εγκληματικότητα εκτοξεύεται στην Κούβα και το καθεστώς δεν κάνει τίποτα για να την αντιμετωπίσει“ (28).

Κάθε μέρα στις ΗΠΑ, 300 άνθρωποι πεθαίνουν από υπερβολική δόση (29), αριθμός που έχει 50πλασιαστεί την τελευταία δεκαετία (30). „Ένα μωρό πεθαίνει και τρία νοσηλεύονται για χρήση φαιντανύλης σε παιδικό σταθμό της Νέας Υόρκης“ (31). Αντικαταστήστε τη Νέα Υόρκη με την Αβάνα σε αυτόν τον τίτλο και φανταστείτε πώς θα άλλαζε ο τόνος των ειδήσεων από ψυχρή είδηση σε καταδικαστικά πυρά κατά του „κουβανικού καθεστώτος“.

Netzwerk Cuba – informationsbüro – e.V.

Solidarität ist die Zärtlichkeit der Völker (Che Guevara)

Gestionar la protesta: ¿lecciones de Cuba para el mundo? (+Italiano/Deutsch/English/Ελληνικά)

Wie man mit Protesten umgeht – Lehren aus Kuba für die Welt?

Gestionar la protesta: ¿lecciones de Cuba para el mundo?

Gestire la protesta: lezioni da Cuba per il mondo?

Managing the protest: lessons from Cuba for the world?

Διαχείριση διαδήλωσης: μαθήματα από την Κούβα για τον κόσμο;

Anstehende Veranstaltungen

Berlin: Die neue Generation kubanischer Fotograf:innen

2. kubanische Filmtage in Düsseldorf